Polska należy do krajów o najuboższych zasobach wodnych w UE. Na mieszkańca w okresie suszy przypada ok. 1000 m3 wody/rok, to 4 razy mniej niż w innych krajach Unii. Zmiany klimatyczne, w tym lokalne ulewy, czy braki opadów, które powodują skrajną suszę, pomniejszają zasoby wodne.

W walce z suszą i powodziami konieczne są działania w ramach tzw. małej retencji. Zbiorniki, stawy oraz oczka wodne lokalnie wspomagają bilans wodny. Pomocne jest również zalesianie nieużytków oraz odtwarzanie terenów podmokłych i zatrzymujących na dłuższy okres wodę. Na poprawę retencji glebowej na terenach rolniczych duży wpływ ma właściwa melioracja odwadniająco-nawadniająca, która w odpowiednim terminie odprowadzi nadmiar wody z gleby, zachowując ją na czas suszy. Gleby należy też wzbogacać w materią organiczną, która ma możliwość gromadzenia i magazynowania wody.
W proponowanym panelu zostaną poruszone tematy związane z metodami ograniczającymi skutki suszy ze szczególnym zwróceniem uwagi na:

• retencje wód powierzchniowych
• melioracje
• nawodnienia upraw

Krótkie łańcuchy żywnościowe są dzisiaj priorytetem w programach rozwoju wsi i rolnictwa w całej Unii Europejskiej oraz ważnym elementem rozwoju lokalnych rynków rolnych. Głównym celem krótkich łańcuchów żywnościowych jest zmniejszenie liczby pośredników pomiędzy rolnikiem lub producentem żywności, a konsumentem. Rozwój form sprzedaży bezpośrednio od rolników takich jak: sprzedaż bezpośrednia, dostawy bezpośrednie, rolniczy handel detaliczny czy działalność marginalna, lokalna i ograniczona, to sposób na zwiększenie popytu i podaży na smaczne, świeże produkty żywnościowe. Ważne jest jednak osiągnięcie coraz większej skali sprzedaży, która włącza małe i rozproszone geograficznie gospodarstwa rolne. Konsumenci poszukują możliwości zakupu produktów żywnościowych wprost od producentów, ale dostęp do tych produktów nie jest łatwy, a indywidualne działania rolników są niewystarczające. Wyzwanie na dziś, to organizowanie i inspirowanie działań rozproszonych geograficznie producentów, często oddalonych od dużych miast, które osiągną efekt zbiorowy i efekt skali.
Zaproponowany panel przedstawi problematykę systemów krótkich łańcuchów dostaw i odpowie na pytania–czym są systemy krótkich łańcuchów dostaw, dlaczego warto je rozwijać oraz jak je rozwijać?

Obecnie w Polsce konopie włókniste uprawia się na 1400 hektarach. Plantacje te prowadzi około 200 rolników. Do lat 60. XX wieku roślinę tę uprawiano w wielu gospodarstwach w kraju. Została gwałtownie wyparta z użytku po upowszechnieniu włókien sztucznych, ale dziś w wielkim stylu powraca, jako naturalny i ekologiczny surowiec o wszechstronnym zastosowaniu w różnych gałęziach przemysłu. Dużą zaletą tej rośliny jest możliwość zagospodarowania jej w całości – od korzeni, przez słomę aż do nasion.

Uprawa konopi wiąże się w naszym kraju z przestrzeganiem wielu obowiązków i formalno-prawnych procedur. Konopie włókniste prawie niczym nie różnią się od konopi indyjskich, z których wytwarza się marihuanę. Jedyny odróżniający je element to zawartość substancji psychoaktywnej THC. Konopie włókniste powinny jej zawierać poniżej 0,2%. Najszybszą drogą do rozpoczęcia uprawy konopi jest współpraca z Instytutem Włókien Naturalnych i Roślin Zielarskich w zakresie produkcji nasiennej. Instytut realizuje obecnie Program Konopny, polegający na udoskonalaniu odmian konopi przemysłowych, upowszechnianie ich uprawy oraz ugruntowaniu pozycji Polski jako globalnego producenta i eksportera wysokiej jakości materiału siewnego.

W ramach panelu zostaną przedstawione założenia Programu Konopnego realizowanego przez Instytut Włókien Naturalnych i Roślin Zielarskich w Poznaniu. Przybliżone zostaną warunki organizacyjno-prawne, agrotechnika upraw konopi włóknistych oraz scharakteryzowany zostanie rynek produktów konopnych w Polsce.